Ze vindt haar borsten niet meer mooi.
In een poging ze te verfraaien, houdt ze ze met duct-tape op hun plaats.
Rondjesdraaiend en trots komt ze de slaapkamer in.
Hoe ik ze zo vind, vraagt ze, haar borsten als dreigende koplampen steeds dichterbij.
Er volgen dagen van opgerolde stukjes tape in bed.
In mijn borsthaar. In haar shirts.
Op dag 6 kan ik het niet meer aanzien, en doe haar een push-up cadeau.
Zie je wel dat je ze niet meer mooi vindt, huilt ze.
Ze gooit haar armen in wanhoop omhoog en haar borsten vallen omlaag.
